„Конецот на змејот се скина, никој од нас не се држеше за него…“ Ова е репликата на адвокатот Џејлин, кој се бунтува против тоа како може да остане слеп за неговото семејство да се распадне пред негови очи. Продуцирана од Ay Yapım, Јарги стана една од најгледаните и најзборуваните серии штом се емитуваше на 19 септември. Морам да признаам дека Јарги, во режија на Али Билгин, а сценариото на Сема Ергенекон, ми го привлече вниманието затоа што го внесе фемицидот во популарната култура. Да бидам искрен, немав поим дека Каан Урганџиоглу, кој го игра ликот на обвинителот Илгаз, и Пинар Дениз, кој го игра ликот на адвокатката Џејлин, се неизбежни фигури во таблоидните вести. Првата епизода за која слушнав, а која се однесуваше на убиството на Муневвер Карабулут, ме натера да седнам да ја гледам серијата. Седи, седи. Никогаш повеќе не можев да станам од таму. Како гледач навикнат на динамичното темпо на снимање на Нетфликс, со заматен здив ги гледав сите епизоди од серија со долг изглед, разработени реплики, многу плачење, честопати сосема нереални заплети и, држете се цврсто, епизода долга точно 2,5 часа.
Да, судството има тон кој е отворен за критики. Сепак, оваа серија успева да ја фрли публиката, која го бара одговорот на прашањето кој е убиецот, на крајот од секоја епизода во агол, си поигрува со нивните перцепции и ја носи нивната љубопитност во следната епизода. Го остава гледачот на точката што Американците ја нарекуваат „cliffhanger“, односно на работ на карпа. Во следната епизода оттука нè повлекува рака и не фрла на сосема друга точка со различни осомничени. Сценаристот вешто посипува ситни индиции. Како што минува времето, ние како гледачи стануваме сомнителни кон сите. Ова секако е показател дека имаме работа со добар раскажувач.
Никој не е невин во оваа приказна и загубите на сите се големи. Сестрата и мајката кои ја загубија својата сестра поради насилство ја доживуваат својата тага на различни начини. Додека мајката ја негира загубата на ќерката и доаѓа до точка да го изгуби разумот, постарата сестра, која е адвокат, се обидува да си го олади срцето со борбата за правда. Мештаните се осудливи и нетолерантни пред сето страдање Таткото на осомничениот е по неговиот углед, додека неговиот брат, кој е обвинител, е по чиста чесност. Сепак, вистината е секогаш во сивите зони.
Серијата „Пресуда“ успева да не натера да ја доведеме во прашање не само правдата, туку и концептот на невиност. Уште од самиот почеток веруваме дека 20-годишната девојка која беше брутално убиена и фрлена во контејнер за ѓубре е невина. Иако во редовите постојано се нагласува дека „Никој не заслужува да биде убиен“, на крајот жртвата е претставена како некој што се дрогира, користи луѓе и живее надвор од моралните кодекси на општеството, а се претставува и како легитимирање на насилството, кое всушност го запрепастува гледачот. Во овој момент, според мене, сценариото влегува во контроверзни води. Публиката на крајот дознава дека Инчи, кој ја убил жената, не е многу добра личност, што може да доведе до перцепција на фемицидот како поприфатлив чин. А зошто беше надвор во тој час? Таа исто така имала афера со нејзиниот универзитетски професор. И таа се облекуваше нескромно. И двете, и двете… Кратката критика на социјалните мрежи во второто поглавје паѓа во петтата глава. Се чини дека овие морбидни пресуди се речиси докажани вистинити. Ова, секако, е претстава што им дава охрабрување на секој што се бори против насилството врз жените, дури и само преку наратив од популарна култура. Сема Ергенекон изгледа решена да си поигрува со нашите перцепции. Одеднаш, во еден момент од приказната, тој јасно се осврнува на случајот Шуле Чет: „На врвот на деловниот центар една жена беше исфрлена низ прозорецот, тоа го нарекоа самоубиство. „Неговиот адвокат беше Екта“, налутено вели Џејлин.
Тој е луд лик кој се обидува да застане на свои нозе, но тој е можеби единствениот лик кој може да ги свитка своите вредности кон толеранција. Тој е некој кој трпеливо и цврсто го брани она што го смета за правилно, дури и ако тоа е спротивно на неговото мислење и мислењето на мнозинството, и кој може да најде засолниште во емпатија и толеранција (!) до степен да го брани осомничениот убиец на неговиот брат.
Благодарение на оваа серија, правдата до која не можеме да пристапиме кај нас, на екранот ја бараме со пукање семки. Кога гледаме искреност и непоколеблива верба во правосудниот систем во згодниот обвинител, се чувствуваме среќни. Тивко и велиме „Браво“ на убавата адвокатка која бескомпромисно и непромислено ја следи вистината и за таа цел го доведува во прашање судскиот систем. Сигурни сме дека на крајот, како што е најголемото клише, овие спротивности ќе се заљубат една во друга. Кога згодниот обвинител ќе ја земе за рака убавата адвокатка и ќе ја земе со себе, знаеме дека и покрај сето противење двете страни ќе се зближат. Иако овие редови беа напишани на крајот од првите пет епизоди, мислам дека го откриваат општиот пристап на серијата.
Се разбира, ова на крајот е наратив на поп културата. Во реалниот свет, тешко е да се види Сејлинс како трча по судската зграда и полицискиот оддел со високи потпетици и облека директно од моден магазин. Резултатите од ДНК пронајдени со брзина на светлината и такси-возилата од Истанбул кои застануваат до вас кога ќе ја кренете раката се прилично нереални. Од друга страна, серија може да претстави такви огромни концепти како што се правда, невиност, семејство, жалост и углед, спојувајќи ги и привлекувајќи милиони.